17 x 24 εκ. 210 σελίδες  

Μέχρι την δεκαετία του ‘70 τα αλεξίπτωτα που ήταν σε χρήση, είχαν σχήμα θόλου και μείωναν την ταχύτητα καθόδου του σώματος που ήταν ανηρτημένο, λόγω της αντίστασης που προέβαλε ο θόλος κατεβαίνοντας μέσα στον αέρα.

Η αμερικανική αεροπορία για λογαριασμό της NASA είχε κάνει πολλές δοκιμές γύρω στο 60 προκειμένου να βρει νέους τρόπους πέραν του γνωστού αλεξιπτώτου για να το χρησιμοποιήσει στο τελικό στάδιο της προσεδάφισης των διαστημοπλοίων. Στην πραγματικότητα πήρε παλαιότερες ιδέες προκειμένου να τις εξελίξει. Τα σχήματα που δοκιμάστηκαν ήταν πολλά, κανένα όμως δεν πληρούσε τους όρους ώστε να αντικαταστήσει τον γνωστό τρόπο, με τα τρία στρογγυλά αλεξίπτωτα πάνω από την κάψουλα που κατέβαινε από το διάστημα.

Τα σχέδια έμειναν στο ράφι όσον αφορά το διαστημικό πρόγραμμα αλλά μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια τα σχέδια αυτά βρήκαν τη θέση τους στην αγορά της αθλητικής αεροπορίας. Στην αρχή ο αετός τύπου Rogalo από το όνομα του σχεδιαστή της NASA, Francis M. Rogalo. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν αλεξίπτωτα σχεδόν τετράγωνα. Η μεγάλη σχεδιαστική διαφορά όμως ήταν ότι μετά το άνοιγμα και ήταν πλήρως ανεπτυγμένα, είχαν σχήμα πτέρυγας και λειτουργούσαν σαν πτέρυγα που μπορούσε να πετά αντί να πέφτει. Πολύ γρήγορα τα πρώτα τετράγωνα αλεξίπτωτα (κάποιοι τα θυμόνται σαν Parafoil ) άλλαξαν σχήμα και έγιναν παραλληλόγραμμα, τώρα έμοιαζαν ακόμη περισσότερο με πτέρυγες.

Η σταδιακή βελτίωση των “πτητικών” επιδόσεων των αλεξιπτώτων συνεχίστηκε και έτσι εμφανίζεται το αλεξίπτωτο πλάγιάς, το γνωστό Parapente στα Γαλλικά. 

Το αλεξίπτωτο πάγιάς με το παλαιότερο αιωρόπτερο έχει μικρές αλλά σημαντικές διαφορές. Το parapente το ανοίγεις το φοράς και πηδάς από την πλαγιά του βουνού, θα ευχαριστηθείς μια πτήση χαμηλών ταχυτήτων και χαμηλών επιδόσεων. Στο τέλος θα διπλώσεις το parapente σου θα το βάλεις μέσα στο σάκο του και θα το φορτώσεις στο χώρο αποσκευών του αυτοκίνητου σου, όσο μικρός και αν είναι αυτός. Με τον αετό τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ο αετός έχει πολύ καλλίτερες επιδόσεις, ενώ μπορείς με καλές συνθήκες να διανύσεις μεγάλες αποστάσεις, μπορείς να τρέχεις με ταχύτητες πάνω από 100 χιλ την ώρα ή να ανέβεις σε μεγάλα ύψη. Στο τέλος της ημέρας όμως θα πρέπει να τον λύσεις να τον συσκευάσεις και να τον φορτώσεις στη σκάρα του αυτοκινήτου σου. Τα προβλήματα δεν σταματούν εκεί, πρέπει να έχεις χώρο να τον αποθηκεύσεις μέχρι την επόμενη φορά.

Όλα τα παραπάνω εκτός από την ιστορική τους σημασία, δείχνουν τη μεγάλη συνάφεια ανάμεσα στα αιωρόπτερα και στα αλεξίπτωτα πλαγιάς, τα σημαντικότερα κοινά σημεία είναι ότι κανένα δεν χρειάζεται  αεροδρόμιο, πτυχίο, άδειες ή υγειονομικές εξετάσεις.

Το γεγονός είναι πως όσοι πετούσαν με αετούς όλοι δοκίμασαν το αλεξίπτωτο πλαγιάς, κάποιοι προτίμησαν να προσχωρήσουν στο νέο πτητικό μέσο και κάποιοι παρέμειναν στο αιωρόπτερο.

Ο συγγραφέας του βιβλίου ασχολήθηκε φυσικά και με το parapente καθώς και με την συγγραφή αντίστοιχου εγχειριδίου με εκείνο των αιωροπτέρων.

Στο εξώφυλλο βλέπουμε ένα αλεξίπτωτο πλαγιάς, πρώτης γενιάς, να πετά με την Πόπη Τσαντούλα την σύζυγο του καθηγητή Αλέκου Τσαντούλα που εκπαιδεύτηκε με την πρώτη σειρά αλεξιπτωτιστών ελεύθερης πτώσης της Ένωσης Αλεξιπτωτιστών Αθηνών το 1982.

Με το ίδιο αντικείμενο έχουν εκδοθεί επίσης τα παρακάτω βιβλία

Πρακτικός οδηγός αλεξιπτώτου πλαγιάς 2010

Ελεύθερη πτήση με αλεξίπτωτο πλαγιάς 1997

και στην αγγλική έκδοση

Α guide to paragliding 2006